Een Brabants afscheid op de drempel tussen Kerst en Oud en Nieuw
15 januari 2024
Voor mij als uitvaartverzorger is het elke keer weer bijzonder en een eer dat je samen met nabestaanden aan de slag mag gaan om een uitvaart vorm te geven op een wijze die past zowel bij de overledene als bij diegenen die afscheid moeten nemen van een geliefde naaste.
Het is Eerste Kerstdag als ik kennis maak met een familie die afscheid moet nemen van een zus, schoonzus, tante en oud-tante. Ik ken de familie nog van een eerder afscheid binnen de familie en kan me het zo typische dorpswinkeltje en de sfeer nog goed herinneren. We hebben afgesproken in ons uitvaartcentrum in Dommelen waar ik de uitvaart, op deze Eerste Kerstdag, bespreek met enkele neven van de tante. Ons uitvaartcentrum is gevestigd in de oude Pastorie en we zitten aan tafel waar eens “de goei kamer” van meneer Pastoor is geweest.
De uitvaart volgt enige dagen later in een kerk die nog helemaal in het licht staat van de vele kerstlichtjes en de meer dan honderd kaarsen die een voor een door de koster worden ontstoken. Het is een bijzondere en warme sfeer, er klinkt mooie muziek, er zijn prachtige levensverhalen die gedeeld worden. Verhalen vol van dankbaarheid over wat was, maar vooral ook over wat er blijft. Mooie herinneringen die met elkaar worden gedeeld in een sfeer die precies aansluit bij zowel tante als nabestaanden.
Na de dienst verplaatsen we ons in een stoet te voet van de nieuwe kerk naar de vlakbij gelegen oude begraafplaats bij de oude kerk. Het klokgelui begeleidt de stoet en blijft ook nog even klinken als we ons op het grasveld verzamelen rondom de baar van Tante Roelie. Als de grote klokken stoppen met luiden krijgt de pastoor zijn gelegenheid voor de laatste woorden ten afscheid. Als hij amper uitgesproken is herinnert het beiaard in de oude kerk ons er nog even subtiel aan dat we nog in de tijd van Kerst zitten. Als na een dankjewel van de familie iedereen de warmte van het naastgelegen restaurant gaat opzoeken, om de uitvaart op zijn Brabants af te sluiten, geeft de grote klok aan dat het 12 uur is.
Een mooi afscheid waar ik getuige van mocht zijn en op verzoek van de familie ook enkele foto’s van mocht maken voor hen. En ik was niet de enige getuige. Ook het beeld van schrijver Antoon Coolen die het Brabantse leven zo vaak heeft beschreven in zijn verhalen, keek toe vanaf zijn hoge sokkel. Hij inspireerde mij ertoe om ook dit Brabants afscheid niet alleen in beeld maar ook in woord op papier te zetten. Met dank aan de familie Stokmans voor het vertrouwen en de instemming om de foto’s en tekst te delen.
Martin Horst
Uitvaartverzorger
Dit verhaal is gepubliceerd met goedkeuring van de nabestaanden.