Als praten over de dood, net zo gewoon is als praten over het leven
9 december 2025
En hoe ziet die auto er nu van binnen uit? Dat was de vraag die twee achterkleinkinderen bezighield op de dag van de uitvaart van hun overgrootvader.
De overgrootvader, een man die de 100 was gepasseerd en tot enkele weken voor zijn overlijden nog altijd zelf achter het stuur had gezeten van zijn eigen auto, had een bijzondere band met zijn achterkleinkinderen. Hij was een echt familiemens en het afscheid had een intiem karakter met enkel zijn naaste familie hierbij aanwezig. Voor de achterkleinkinderen een bijzondere dag, want ze mochten immers ook wegblijven van school deze dag. Dus dat alleen al maakte deze dag heel speciaal voor hen.
Tegen de tijd dat de rouwauto klaarstond om meneer te vervoeren naar het crematorium stonden de achterkleinkinderen buiten belangstellend te kijken naar die grote, chique auto die voor de deur stond. Die wilden ze graag eens van dichtbij bekijken en daarvoor gaf de chauffeur ze alle ruimte. Ze mochten zelfs even achter het stuur zitten en natuurlijk werd er ook gekeken of de kist van overgrootopa wel zou passen achterin.
Wanneer jonge kinderen mogen ervaren dat er geen taboe op de dood en alles wat daarmee samenhangt rust, gaan ze er vaak op een natuurlijke, onbevangen en nieuwsgierige manier mee om. Ze zien het nog niet als iets engs of onbespreekbaars. Hun vragen zijn dan vaak heel concreet en letterlijk, zoals nu of de kist wel in de auto zou passen. Wanneer volwassenen daar open en rustig op reageren door eerlijk te antwoorden op vragen en emoties te benoemen, leren kinderen dat de dood bij het leven hoort. Daardoor ontwikkelen ze vaak een gezonde, evenwichtige manier om met verlies om te gaan, nu en later. Al met al heeft het voor de achterkleinkinderen een waardevolle levensles opgeleverd. Een bijzondere ervaring die zij met zich mee mogen dragen. Als ze het voorbeeld van hun overgrootvader mogen volgen; dan kunnen ze er nog bijna een volle eeuw over vertellen.
Martin Horst
Uitvaartverzorger
Dit verhaal en foto zijn gepubliceerd met goedkeuring van de nabestaanden.